Сино, бело, молк, тоа е симболиска и онтолошката тријада на лирскиот субјект во Предмети и аргументи, кој во „капсулата на мракот“ длаби како „студен рентгенски зрак“ (Сон. Бетонски скали). Тоа е зракот на внатрешното око на поетот, на неговата душа и на јазикот во кој тој ја лови сликата на светот како одблесок и одек, како осветлена и озвучена сенка на илузијата среде расприкажаниот молк на битието. Притоа, проyирниот говор ја исполнува до крај херметичната песна на Славе Ѓорѓо Димоски, чија длабочина, меѓутоа, останува секогаш непроyирна, амбивалентна и таинствена....“ Ефтим Клетников